1e marathon avontuur

Nog zoiets dat al heel lang in het hoofd rondspookte. 12 september zou het gebeuren, mijn eerste marathon. Jo had me uiteindelijk weten over te halen om mee te doen en de gedachte van een marathon kriebelde al een tijdje. Grenzen verleggen, verslavend is het.

De keuze van wedstrijd is er niet eentje die de meeste mensen zouden doen: de Meerssen Marathon. Een van de zwaarste in Nederland met normaal gesproken iets meer dan 100 deelnemers. Het parcours is deze editie nieuw, en gaat alleen door de gemeente Meerssen. In tegenstelling tot een massale marathon trok me de rust wel. Weinig mensen, prachtig parcours op bekend terrein. Ik heb geen specifiek schema gevolgd ter voorbereiding. Natuurlijk heb ik wel mijn trainingen aangepast met o.a. wat meer lange duurlopen op mijn beoogd marathon tempo en een stevige Ardennen training met Jo.

Zondag was het dan eindelijk zo ver. Gelukkig wat minder warm dan zaterdag en met een klein beetje regen, maar dat leek mee te vallen. Ideale omstandigheden dus. Vooraf trof ik Ralph (ook iemand die begrijpt hoe fijn het is om jezelf af te beulen ;)) die mij per fiets zou begeleiden. Ook Jo trof ik die zijn eerste wedstrijd als M60 loper had. Bij het inlopen voelde ik helaas al een kleine blessure die ik de laatste tijd op de wreef van mijn voeten heb. Normaal gesproken pas na een wedstrijd, nu al voor de wedstrijd… Eens kijken hoe dat zich zou gedragen tijdens de wedstrijd.

Daar gingen we dan. Ik mikte op een tijd iets onder de 3:30. Ik rekende dus t.o.v. 5 minuten per Km. In trainingen liep ik echter altijd iets sneller, dus wie weet kon ik er iets van af snoepen. Het startveld was propvol aangezien de estafette-lopers en de 26Km lopers ook erbij zaten. Dit keer hoefde ik niet als een gek van start en kon ik dus rustig ergens in het midden ‘lopen’. Direct kregen we de Raarberg voor de kiezen. Alles voelde nog prima en dit was dan ook geen probleem. Het veld werd hier gelukkig ook wat meer uitgerekt. Het was echt opletten om niet te hard te starten, wat erg verleidelijk is.

Terug in Meerssen konden we meteen de volgende klim nemen, de Kruisberg. Gelukkig is deze erg gelijkmatig en geen probleem. Een klein stukje later volgt alweer de derde klim, de Dennenberg. Iets steiler maar met nog geen 10 Km gelopen voelt alles nog fris. Tijd om te herstellen is er genoeg daarna. Het regent inmiddels al een hele tijd een klein beetje. De hartslag zakt nu ook weer lekker onder de 170 en het is ‘relaxed’ kilometers vreten. Ik zit inmiddels al ruim onder het 3:30 schema en soms is het opletten dat het niet té hard gaat. Helaas beginnen mijn voeten wel wat pijnlijker te worden, maar vooralsnog kan ik het hebben. Ralph attendeert me erop dat ik nu geen tijd heb om pijn te voelen.

Halverwege gaat het nog prima. Het regent nu echter keihard, en dat blijft het ook nog even doen. Ik moest denken aan mijn 1e halve marathon een jaar geleden, toen kwam het ook met bakken uit de hemel. Net na de helft komt een vervelende klim die het ritme doorbreekt: de Slingerberg in Geulle. Hij is vrij lang en gaat flink omhoog. Het gaat wat moeizamer dan de eerste klimmen maar nog steeds geen echte problemen, behalve mijn voeten dan (ohnee, geen pijn…). De spieren beginnen het nu ook wat koud te krijgen door de vele regen, als dat maar geen kramp ging veroorzaken. De eerste scheurtjes beginnen dus te komen.

De ‘linkerhelft’ van het parcours zat er nu op en ik verheugde me al erop om naar Ulestraten te gaan, het einde kwam nu toch echt in zicht. Op de weg langs het vliegveld begon de blessure van mijn voeten af en toe echt pijn te doen. Geen tijd voor, doorlopen… De kilometertijden zaten nog steeds onder het 3:30 schema en onderhand had ik de nodige minuten te pakken. In Ulestraten begon het zwaar te worden maar van kapot zitten was nog geen sprake. Ik besloot om het tempo zo te houden en pas de laatste 5 Km eventueel te versnellen, dan mocht het. Er kwamen twee kilometers van 4:30 in de afdaling, maar er zou nog een laatste verrassing komen. De parcoursbouwer vond het blijkbaar leuk om op 40 Km nog een klim naar Schietecoven te doen. Alles deed onderhand pijn, inclusief de rug, maar ik was er bijna! Het tempo had er gelukkig niet veel onder te lijden.

Daarna begint het genieten. Het gaat nu vooral omlaag, met nog een klein pukkeltje in Humcoven. Dit is bekend terrein van de 10 Km van vorig jaar en dit betekend ook dat het bovenaan nog maar 1 Km is, omlaag! Op het klokkie zag ik dat ik in de buurt zou komen van 3:20… Tandje hoger dus! En dat kan daar want het gaat echt alleen nog maar omlaag richting de Markt. Het ging nu hard en het zou erom spannen of de 3:20 gehaald zou worden, nog maar een versnelling dus. Waarschijnlijk het meest zalige stuk, met grote passen naar beneden knallen en de markt opdraaien en zien dat je eerste marathon met 3.19.55 voltooid is!

Mentaal, en toch ook wel lichamelijk, voelt het goed en ik weet dat er (zeker op een snel parcours) veel meer in zit. Maar dat komt volgend jaar wel weer eens ofzo. Ook complimenten voor Ralph, die ook door de regen is moeten gaan natuurlijk. Zonder hem was het waarschijnlijk een stuk moeilijker geweest (en minder lollig ;)).

Vandaag voelt het overigens minder goed. Een spierpijn die ik sinds mijn 1e halve marathon niet meer gevoeld heb, ik loop dus weer als een pinguïn rond…

Muziek: Sven Hammond Soul – Svoogaloo