Het is weer wat kouder en vroeg donker, de tijd dat je avondtrainingen in het donker zijn. De night trails beginnen weer!
Na de marathon komen de trainingen nog niet echt op gang, mede doordat er nog een badkamer in elkaar gezet moet worden. Ook het trainen in het donker na het werk bevalt me niet echt. Na 4 weken niksen wil ik toch de Terhills Night trail niet missen en rij ik met Monica naar Maasmechelen.
Het regent al de hele dag en zo zal dat ook blijven, het zal dus weer lekkere pratsj worden. Gelukkig is het niet zo koud als vorig jaar 😀 Samen met Jordy lopen we wat warm. Met 131 deelnemers is het niet bijster druk en staan we vooraan bij de start. Vorig jaar zat ik wat vast in de drukte, dus nu vertrek ik met goede moed wat sneller.
Ik loop het eerste stuk bij de eerste 5, maar ik weet dat ik dit niet ga volhouden. Na een dikke kilometer moet ik een fijn tempo zoeken om de rest te voltooien, ik weet immers wat gaat komen… Een klein groepje haalt me in en na 5 kilometer begint het feest.
Wat een klim is dit, damn… Ik ga wandelen omhoog met de handen op de knieën. Ook de mannen om me heen hebben er moeite mee. Bovenaan is het uitzicht schitterend en mogen we een korte maar steile afdaling in. Daarna gaat het weer een stukje steil omhoog..
Na de afdaling lopen we langs het water, ongetwijfeld een mooi gezicht overdag. Prompt haakt mijn schoen achter een stronkje en ga ik weer eens vol op mijn snufferd. Ik zie twee twijfelende mannen me tegemoet komen, ze denken dat ze verkeerd zitten. Er zijn echter geen andere paadjes hier, maar toch lopen we nog wat meters terug. Als we meer mensen zien komen draaien we toch maar weer om, het scheelt me een minuut…
Nog 1 zo’n steile pukkel die we samen met de lopers van de korte afstand nemen. Her en der op de helling staan mensen uit te puffen of vallen ze bijna achterover. Het is zo steil dat je soms lastig je voeten kunt neerzetten. Heerlijk! Na weer een mooi uitzicht is het een fijne afdaling richting de finish. Door een last-minute wijziging is het een stuk te kort, maar mij hoor je deze keer niet klagen.
Muziek: Steven Wilson – The Creator Has A Mastertape