In 2021 heb ik na de corona perikelen en de val van de fiets uiteindelijk maar 1 wedstrijd gelopen. Het tweede deel van de Heuvelland marathon die ik samen met Monica deed. Achteraf pittiger dan verwacht.
De stevige afdalingen hadden toch wel effect op mijn blijkbaar nog niet helemaal herstelde sleutelbeen, waardoor ik nog wat langer met malheur heb gezeten. Echter, half september schreef ik me toch alweer in voor de Via Belgica marathon die door een nieuwe organisatie weer is herboren. Ondanks de gebrekkige eerste organisator heb ik goede herinneringen aan die marathon uit 2015. Ik had daar een van mijn betere dagen (onofficieel 3:00:02 doorkomst marathon) en de route was mooi.
Maar, na zoveel gemis aan trainingsarbeid moest ik dan wel flink aan de bak, het was een mooie motivatie om 2022 te beginnen. Ik riep de hulp in van Patrick Stitzinger om me te begeleiden, ik had zo’n 16 weken de tijd. De eerste weken waren pittig, steeds tegen het randje aan van wat mogelijk was op dat moment. De laatste weken voelde het echter uitstekend, ik begon er geloof in te krijgen dat ik toch een aardige marathon zou kunnen lopen. Zonder de juiste begeleiding was me dit niet gelukt! Met de nodige parcoursverkenning, sportmassages (thnx Roger) en voeding kon het niet meer mis gaan.
Na al die weken zonder blessures en ziektes leek het de dag voor de marathon toch mis te gaan, ik was verkouden… Shit, wat nu? Is alles voor niks geweest? Ik voelde me niet goed maar zou het de ochtend aankijken. Natuurlijk ga je gewoon naar de start, de benen voelden immers wel goed. We kijken wel… Met Luuk sta ik in Rimburg klaar voor vertrek. Het devies? Bergop rustig, bergaf tempo en tussendoor niet al te gek. Aan het weer zal het niet liggen. Om in het Romeinse thema te blijven heb ik me gehuld in een toepasselijk shirt van Totti.
Na de start loopt het veld al snel uiteen. Er doen maar 167 lopers de volledige afstand en er zijn nog 68 teams. We mogen gelijk een aardig klimmetje (op het gemak!) doen en daarna is er nog aardig wat vals plat omhoog in het eerste deel. Ik sluit sneller dan verwacht aan bij Jo, die al de nodige wedstrijdkilometers in de benen heeft zitten dit voorjaar. We keuvelen wat en lopen grotendeels samen. Heuvelop merk ik dat hij moet inhouden, maar hij sluit daarna steeds weer aan. Na het passeren van Snowworld gaat het eindelijk wat langer enigszins omlaag.
Qua tempo gaat het eigenlijk wel lekker, en het voelt ook lekker. De kilometertijden schommelen zoals gepland naargelang we omhoog of omlaag gaan. Precies na 45 minuten heb ik 10 kilometer afgelegd, tempo voor een eindtijd van 3:10 dus. Via Heerlen lopen we naar Voerendaal. Iwan, nog de pacer 7 jaar geleden, fietst inmiddels een stuk mee. Als ik weer eens een stuk voor Jo uit loop maant hij me niet té hard te gaan lopen, het is nog lang. Maar het voelt goed en ik heb niet het idee dat ik op de limiet loop. Laot mer goon…
Jo sluit toch weer aan bij Voerendaal, en hier staat ook de eerste keer familie te supporteren. We zijn halverwege in 1:33, het is dus een stukje harder gegaan. Ik kijk uit naar de tweede helft, al zitten daar nog 2 aardige pukkels in. De klim van Craubeek naar Termaar gaat gelukkig goed, maar het valst plat trek zich door tot na Walem. Jo sluit vlak voor de steile afdaling naar Valkenburg weer aan. We laten ons naar beneden vallen en gaan richting de Geul. Het loopt hier wat op en neer en Jo haakt nu helaas definitief af. En dat al voor de laatste lange en lastige Geulhemmerberg.
Halverwege de klim fietst Monica met me mee, de extra bidon komt goed van pas. Ik probeer met beleid maar gestaag naar boven te lopen. Dit hakt er stevig in, maar hierna is het alleen nog ‘maar’ bergaf. Bovenaan staat gelukkig nog meer familie aan te moedigen. Ik loop nu al een tijd alleen en ik zie ook niemand meer om me heen. De hartslag kruipt nu toch wel langzaam hoger, ook op vlakke stukken of bergaf. Vanaf de Molenweg tot aan de Maas moet ik drie keer even een stukje wandelen om niet over de kop te gaan. Een paar tellen even rust met de bidon erbij. Het doet me goed voor het laatste heerlijke 2 kilometers langs de Maas.
Gelukkig laten we plein 1992 nu liggen en finishen we net na de ‘aw brögk’ op de Kesselskade. Zowaar ruim onder de 3:10! Na 3:09:16 met een 8e plaats is het feest compleet. Ik kan winnaar Patrick gelijk nog bedanken, de benen voelen top. Naderhand heb ik ook geen spierpijn gehad, alleen wat verloren teennagels 😀
Muziek: Leprous – The Sky Is Red